رانندگی تا سالن موسیقی سریع بود  .اما بودن با او در عقب ماشین احساس خوبی داشت . اینکه نیازی نبود رانندگی کنم و به این فکر کنم که قرار است کجا برویم

 به هریس نگاه کردم که برای من توضیح می داد که کار او دقیقاً راجع به چیست و این پروژه تا چه اندازه برای او معنا دارد .  وقتی به مهمانی رسیدیم , بیرون سالن پاپارازی ها کنار یک فرش قرمز  به صف شده بودند . به سرعت مضطرب شدم . اما هریس دست من را گرفت و به همراه یکدیگر بدون آنکه متوقف شویم از روی فرش عبور کردیم . دستش را برای چند نفر از مهمان ها تکان داد . می توانستم صدای فلاش دوربین ها را بشنوم.. اما هریس به آنها هیچ توجهی نشان نمی داد . سعی کردم به جای آنکه روی اضطرابم متمرکز شوم , از قدرت او قرض بگیرم . چند نفس عمیق کشیدم… و بعد از چند ثانیه داخل سالن بودیم

. وقتی یکی از خدمتکار ها با یک سینی از کنارمان عبور کرد هریس به  آرامی گفت

_  بیا یه لیوان شام*پاین برات بگیریم

دو لیوان برداشت و یکی از آن ها را به دست من داد

_ بفرما , میبینم که این زیبای خیره کننده رو با خودت آوردی